ΟΙ ΤΡΑΒΕΣΤΙ ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΙΑΣ: ΜΙΑ ΣΚΛΗΡΗ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΙΑΣ

ΟΙ ΤΡΑΒΕΣΤΙ ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΙΑΣ: ΜΙΑ ΣΚΛΗΡΗ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΙΑΣ
Του Νίκου Στέλγια

Περιοδικό "Κ" 29-8-2010

Πεθαίνει. Της απομένουν μερικές ημέρες σε τούτο τον ψεύτικο κόσμο. Είναι καταδικασμένη σε ένα νεκροκρέβατο ενός ξεπεσμένου ξενοδοχείου του Πέρα. Ετοιμάζεται να αποχαιρετίσει τους λιγοστούς φίλους της. Μόνοι εκείνοι έχουν παραμείνει γύρω της. Πεθαίνει σε μια χώρα και σε μια κοινωνία που την έχουν καταδικάσει σε θάνατο από πολύ μικρή ηλικία.

Πονεμένη ψυχή της Τουρκίας, Ιντζί… Να ξέρεις ότι δεν φταις για τίποτα… Τι και αν σε εργένικη ηλικία συνειδητοποίησες ότι οι σεξουαλικές σου προτιμήσεις ήταν διαφορετικές από τα άλλα αγόρια της παρέας σου; Τι και αν είχες γεννηθεί αγόρι; Εσύ ήθελες να γνωρίσεις αυτή την ζωή μέσα από τα μάτια μιας γυναίκας. Τόλμησες να ερωτευτείς. Παράτησες τα ανδρικά φορέματα και επέλεξες γυναικεία. Βγήκες στον μαχαλά σου και τόλμησες να ερωτευτείς το πιο όμορφο αγόρι της γειτονιάς. Πρώτα η οικογένεια σου και στην συνέχεια μια ολόκληρη κοινωνία ήρθαν να σε στιγματίσουν. Άσκησαν σωματική βία πάνω σου. Ιντζί, εσύ δεν πτοήθηκες. Η αξιοπρέπεια ήταν αυτή που σε διέκρινε ανέκαθεν. Κράτησες το κεφάλι ψηλά. Απομακρύνθηκες από την γενέτειρα σου. Μετακόμισες στα Ταταύλα και εντάχθηκες στην κοινότητα των τραβεστί της Τουρκίας. Δεν είχες επιλογή. Υπέκυψες στην πορνεία και τράβηξες τον δρόμο των φίλων σου.

Τι και αν προσέφερες σε πολλούς άνδρες οργασμούς; Τι και αν αστυνομικοί, στρατηγοί, δικηγόροι, επιχειρηματίες και οικογενειάρχες της υψηλής κοινωνίας έτρεξαν στο κρεβάτι σου για να γευτούν τις απαγορευμένες απολαύσεις; Τώρα πεθαίνεις μόνη σου Ιντζί, καταδικασμένη σε μια αιώνια μοναξιά. Την στιγμή που ο καρκίνος εξουσιάζει το είναι σου, τα νοσοκομεία της χώρας σου αρνούνται να σε δεχθούν. Η Άγκυρα κρατά κλειστές τις θύρες των δημόσιων νοσοκομείων της για όσους πολίτες δεν έχουν χρήματα. Και εσύ Ιντζί, τραβεστί της Κωνσταντινούπολης, πεθαίνεις σε ένα φτωχικό, γεμάτο υγρασία δωμάτιο ενός ξεπεσμένου ξενοδοχείου...

Τραβεστί: Η αγνοημένη κοινωνική πραγματικότητα της Τουρκίας

Η Ιντζί ανήκει σε μια κοινωνική ομάδα της Τουρκίας η οποία έχει να αντιμετωπίσει καθημερινά πολλά ανοικτά κοινωνικά μέτωπα. Οι τραβεστί της Τουρκίας δίνουν μια άνιση μάχη με όλες τις αρνητικές εκφάνσεις της κοινωνικής τους ζωής. Σε πολύ μικρή ηλικία, η ανακάλυψη της πραγματικής σεξουαλικής ταυτότητας πλαισιώνεται με την αποξένωση από την οικογένεια και την κοινωνική απομόνωση. Αυτή η απομόνωση έρχεται να στιγματίσει νεανικές ζωές οι οποίες αναζητούν την επιβίωση μέσα στα δίκτυα της πορνείας.

Η κοινωνία της Τουρκίας προτιμά να αγνοεί το φαινόμενο των τραβεστί το οποίο κατά την τελευταία δεκαετία έχει λάβει διαστάσεις στα μεγάλα αστικά κέντρα της χώρας. Ο μέσος πολίτης αντιμετωπίζει την κάθε τραβεστί με φόβο και μίσος. Το τουρκικό εκπαιδευτικό σύστημα το οποίο στηρίζεται σε μια σειρά προκαταλήψεων, δημιουργεί ένα είδος πολίτη ο οποίος προτιμά να παραμείνει σιωπηλός μπροστά στα κοινωνικά φαινόμενα που αγγίζουν την καθημερινότητα του. Ενώ, στην περίπτωση που ο πολίτης επιλέξει να εκφραστεί, το πράττει μόνο διαμέσου της βίας. Την ίδια στιγμή όμως ένας μεγάλος αριθμός Τούρκων ανδρών, από διάφορες ηλικιακές κατηγορίες, αναζητά την σεξουαλική ικανοποίηση μέσα από μια προπληρωμένη ερωτική συνεύρεση με την Ιντζί και την κάθε τραβεστί της Τουρκίας. Σε πολλές περιπτώσεις, οι άνδρες προσεγγίζουν τους τραβεστί για να εξερευνήσουν τις απωθημένες σεξουαλικές επιθυμίες τους.

Το τελευταίο διάστημα, πολλές τραβεστί έχουν ξεχυθεί στους δρόμους για να καταγγείλουν την σωματική βία που υπέστησαν εξαιτίας των σαδιστικών επιθυμιών των πελατών τους. Σχεδόν σε όλες τις περιπτώσεις, η αστυνομία έχει αγνοήσει τις καταγγελίες τους. Άλλωστε, συχνά οι τραβεστί που καταφεύγουν σε αστυνομικούς σταθμούς, γίνονται αποδέκτες της αστυνομικής βιας. Και όλα αυτά συμβαίνουν στην Τουρκία του 2010, σε μια χώρα όπου η αρμόδια Υπουργός για Θέματα Οικογενείας και Γυναικών πριν από λίγο καιρό χαρακτήρισε την ομοφυλοφιλία ως μια πολύ σοβαρή ασθένεια…

Οι άγραφες ιστορίες

Σε μια περίοδο που η Ιντζί δίνει μάχη με τον καρκίνο για να κρατηθεί στην ζωή, η Ντουϊγκού περιπλανιέται στους δρόμους της Σμύρνης αναζητώντας «πελάτες» με σκοπό να εξασφαλίσει το χρηματικό ποσό το οποίο θα της ανοίξει τον δρόμο για μια νέα ζωή στην Γερμανία. Έχει βαρεθεί την οικογένεια, το περιβάλλον και την ίδια την χώρα… «Δεν έχω τίποτα για το οποίο θα κλάψω φεύγοντας από αυτή την χώρα», δηλώνει με πικρία…

Η Ντουϊγκού γεννήθηκε αγόρι και πήρε το όνομα Αμντουλλάχ. Σε ένα από τα χωριά του Ντιγιάρμπεκιρ, η οικογένεια του ασχολούταν με την κτηνοτροφία από την περίοδο της Αυτοκρατορίας. Ο μικρός Αμντουλλάχ ήταν το δέκατο παιδί της οικογένειας. Τα εφηβικά του χρόνια τον βρήκαν να φοιτά στο γυμνάσιο της κωμόπολης που γειτνίαζε με το χωριό του. Εκεί βίωσε για πρώτη φορά στην ζωή του την σωματική βία που άσκησε πάνω στο παιδικό του κορμί ο φιλόλογος. Το μεγάλο έγκλημα του ήταν ότι το 13χρονο κουρδικής καταγωγής αγόρι δεν κατείχε επαρκώς την τουρκική γλώσσα. Αυτήν την πικρή εμπειρία ακολούθησαν τα δύσκολα χρόνια της πρώτης φάσης της εξέγερσης του ΠΚΚ. Στα μέσα της δεκαετίας 80΄, στην γενέτειρα γη του Αμντουλλάχ το ΠΚΚ ξεκίνησε να συγκρούεται με τις δυνάμεις ασφαλείας της Τουρκίας. Το χωριό και η κατοικία του Αμντουλλάχ ισοπεδώθηκαν. Η οικογένεια του τράβηξε τον δρόμο της ξενιτιάς. Εκείνος και ένας εκ των αδελφών του προτίμησαν να παραμείνουν στο Ντιγιάρμπεκιρ. Εγκατέλειψαν το σχολείο και εντάχθηκαν στο ΠΚΚ. Τα δυο αδέλφια στρατολογήθηκαν ως αντάρτες και πέρασαν από την βασική εκπαίδευση στα βουνά του Ιράκ. Εκείνη την περίοδο, ο Αμντουλλάχ ανακάλυψε την αληθινή σεξουαλική του ταυτότητα στο κοίταγμά ενός συναγωνιστή αντάρτη. Οι δυο νέοι ερωτεύτηκαν και αποφάσισαν να εγκαταλείψουν το πολεμικό πεδίο της Ανατολής. Έτσι, απέδρασαν από ένα στρατόπεδο του ΠΚΚ και μετέβηκαν στην Κωνσταντινούπολη. Εκεί το μοναδικό σπίτι που άνοιξε την πόρτα να υποδεχθεί τους δυο άνδρες ανήκε σε μια φίλη τραβεστί. Αντιμέτωποι με την πείνα και την ανεργία, οι δυο ερωτευμένοι νεαροί αποφάσισαν να ενδώσουν στα πλοκάμια της πορνείας και να υιοθετήσουν την ταυτότητα της τραβεστί. Ο Αμντουλλάχ άλλαξε το όνομα του και προτίμησε το «Ντουϊγκου», δηλαδή «αίσθημα». Σταδιακά αγάπησε το γυναικείο ντύσιμο και ξεκίνησε να εργάζεται ασταμάτητα. Όμως, στην νέα φάση της ζωής του έχασε το ένα και μοναδικό του «αίσθημα». Ο έρωτας της ζωής της, εγκατάλειψε την Ντουϊγκού και επέστρεψε στα βουνά, στις δυνάμεις του ΠΚΚ.

Σήμερα η Ντουϊγκού ζει στην Σμύρνη και κάθε βράδυ τρέχει από τον ένα πελάτη στον άλλο. Με σκοπό να εξασφαλίσει το ποσό που θα της ανοίξει τον δρόμο της Ευρώπης, αποδέχεται προτάσεις οι οποίες εμπεριέχουν διάφορα «σεξουαλικά παιχνίδια». «Θα φύγω να γλυτώσω», λέει και προσθέτει. «Στην Γερμανία με περιμένει ένας από τους αδελφούς μου ο οποίος δεν αγνοεί την ύπαρξη μου, όπως η υπόλοιπη οικογένεια μου. Δεν με ενδιαφέρουν οι συνθήκες που με περιμένουν στην ξενιτιά. Αρκεί να μην πεθάνω σε ένα γεμάτο μούχλα δωμάτιο ενός φτηνού ξενοδοχείου του Πέρα. Θέλω να πεθάνω με την αξιοπρέπεια μου. Στην γενέτειρα γη αυτό είναι αδύνατον…»

Η Ντουϊγκου μας χαιρετά από την Σμύρνη την στιγμή που η Ιντζί χαροπαλεύει στην Κωνσταντινούπολη και μια ολόκληρη κοινωνία εξακολουθεί να αγνοεί μια σκληρά αληθινή έκφανση της κοινωνικής πραγματικότητας…