Κοινωνική καταπίεση και δικαίωμα στη διαφορετικότητα

Ημερομηνία: 29.06.2010 | 11:05
Κοινωνική καταπίεση και δικαίωμα στη διαφορετικότητα
Του Νίκου Στέλγια
Εδώ και λίγο καιρό μια μικρή μερίδα του τουρκοκυπριακού τύπου και των συνδρομητών των κοινωνικών ιστότοπων, έχουν επικεντρώσει την προσοχή τους σε μια άλλη έκφανση της καθημερινότητας της Κύπρου. Κατά διαστήματα σε διάφορες τουρκοκυπριακές εφημερίδες και σε διάφορες ιστοσελίδες εμφανίζονται μικρά ρεπορτάζ για κατοίκους αυτής της γης οι οποίοι αναζητούν τρόπους για να βιώσουν ελεύθερα τις προσωπικές, αισθηματικές και πολύ ανθρώπινες τάσεις και προτιμήσεις τους.

Σε μια περίοδο που ο τόπος έχει βυθιστεί σε έναν ανούσιο λήθαργο σε ότι αφορά στο μέλλον των κοινωνικοπολιτικών δομών και το δράμα αυτού του νησιού, την δήθεν πράσινη αλλά στην ουσία κατάμαυρη διαχωριστική γραμμή του έθνους - κράτους, μια μερίδα κατοίκων αυτού του νησιού αναζητούν απεγνωσμένα οξυγόνο για να βιώσουν και να γιορτάσουν τη σεξουαλικότητα και τον αληθινό έρωτα.

Η κοινωνία τους αγνοεί στην καλύτερη περίπτωση ή τους καταδικάζει… Μάλιστα σε κάποιες περιπτώσεις τους χαρακτηρίζει «άρρωστους»… Όμως εκείνοι καταβάλλουν προσπάθειες για να ανασυγκροτήσουν τις τελευταίες τους δυνάμεις και να αρθρώσουν ένα δημόσιο λόγο, που κατ’ αρχήν εκφράζει μια πικρία: «Γιατί τόση καταπίεση; Γιατί τέτοιος φόβος απέναντι στις σεξουαλικές προτιμήσεις;»

Μια Κερυνιώτισα, στο δικό της πανέμορφο και έγχρωμο χώρο, σε έναν κοινωνικό ιστότοπο, προχωρά ένα βήμα πάρα πέρα: «Ένα εκατομμύριο κάτοικοι αυτού του νησιού αναζητούν καταφύγιο στο μιλιταρισμό για να κρύψουν τη θλιμμένη σεξουαλικότητα και την απεγνωσμένη αναζήτηση της μελαγχολίας τους». Η κοπέλα μιλάει γενναία και δεν κρύβεται: «Devrime, aşka ve özgürlüğe hasret bedenleri tutsak ettiler yeşil adada», δηλαδή «αιχμαλώτισαν στο πράσινο νησί, τα κορμιά που διψούν για επανάσταση, έρωτα και ελευθερία»…

Ένας Αμμοχωστιανός μοιράζεται τις σκέψεις του με τους φίλους του: «Όταν άνοιξαν επιτέλους τα οδοφράγματα έτρεξα να βρω μια πολύ καλύτερη Κύπρο στην άλλη πλευρά της πράσινης γραμμής. Έτρεξα να βρω ένα παλιό φίλο από την ξενιτιά. Έναν φίλο από την Λεμεσό, ένας φίλος ο οποίος εξαιτίας των ομοφυλοφιλικών του τάσεων και της ασθένειας του (το AIDS) εκδιώχθηκε από το σπίτι το οποίο τον φιλοξενούσε στο Λονδίνο. Όταν τον συνάντησα και ανταλλάξαμε τις πρώτες σκέψεις μας απογοητεύτηκα. Διαπίστωσα ότι ήταν θύμα της ίδιας κοινωνικής απομόνωσης στην οποία κινδύνευα να παραδώσω την ψυχή μου. Και οι δυο μας ήμασταν αντιμέτωποι με την «κοινωνική βία». Έτσι το πήραμε απόφαση και έτσι φύγαμε…».

Πριν λίγες εβδομάδες, μια τουρκοκυπριακή εφημερίδα δημοσιοποίησε μια συνέντευξη ανθρώπων γεμάτων ιδέες και κέφι για ζωή. Η εφημερίδα τους ζήτησε να εκφραστούν ελεύθερα για την «κοινωνική βία» και την απομόνωση στην οποία αναφερόταν ο Αμμοχωστιανός. Άραγε τι σημαίνει να είσαι τρανσέξουαλ και να ζεις στη γη των πολλών κατεχόμενων κορμιών και ψυχών; Η αρχική απάντηση στο συγκεκριμένο ερώτημα ήταν σύντομη: Εξευτελισμός, σωματική βία, κακοποίηση, αιώνια κοινωνική διάκριση και ασταμάτητες πιέσεις για να αποχωριστείς ότι πιο πολύτιμο έχεις σε αυτή την ζωή, την ανθρώπινη περηφάνια… Απαντώντας στα ερωτήματα της τουρκοκύπριας συναδέλφου, οι ερωτηθέντες επεξήγησαν τον προβληματισμό τους και μοιράστηκαν τον πόνο τους. Και δεν δίστασαν να φωτογραφηθούν, κρύβοντας τα φανερά σημάδια κακοποίησης στα κορμιά τους, πίσω από ένα χαμόγελο το οποίο προμηνούσε την πολύτιμη ελπίδα…

Η Κερυνιώτισα φίλη, μέσα από την ασταμάτητη αναζήτηση της ελεύθερης έκφρασης, απευθύνεται στην απέναντι όχθη της πράσινης γραμμής. Τονίζει τη σημασία της αποφασιστικότητας και της πίστης στη συνύπαρξη μέσα από τη διαφορετικότητα. «Το ταξίδι της απόλαυσης των αισθημάτων που κρύβει ένα κορμί, ξεκινά από τον πολιτικό αγώνα κατά του κατεστημένου. Και αυτό το ταξίδι προϋποθέτει την ύπαρξη συνοδοιπόρων. Συνοδοιπόρος για τη διαφορετικότητα μέσα από το κοινό μέτωπο κατά της υλικής και πνευματικής φτώχειας…»

Ποιος τολμά να πράξει το ταξίδι, όταν του ζητούν διαβατήριο και εθνική σημαία, στα οδοφράγματα; Πότε ξεκινά το ταξίδι στο κορμί με τελικό προορισμό το ερωτικό πάθος; Πότε ξεκινά ο πολιτικός αγώνας;
Ερωτήματα πολλά για την επόμενη ημέρα… Τουλάχιστον γνωρίζουμε ότι κάποιοι τολμούν να τα θέσουν…

Σε μια περίοδο που η κοινωνία σιωπά μέσα σε μία ανούσια κοινωνικοπολιτική ηχορύπανση, η αξιοπρέπεια ενός χαμόγελου, το οποίο κρύβει το δάκρυ και τη σωματική φθορά, έρχεται να μιλήσει για ελπίδα σε αυτό τον τόπο.

www.kathimerini.com.cy