Η ελπίδα ανατέλλει από την Τυνησία

Ημερομηνία: 17.01.2011 | 23:46
Η ελπίδα ανατέλλει από την Τυνησία
Τρία δραματικά συμβάντα και μια ιστορική εξέγερση ταράζουν τα νερά της Μεσογείου
Του Νίκου Στέλγια

4 Δεκεμβρίου 2010, Κωνσταντινούπολη
Ο εκνευρισμός και η αμηχανία έχουν αποτυπωθεί στα πρόσωπα των διαδηλωτών και των ανδρών των δυνάμεων ασφαλείας. Στον περίγυρο ενός κρατικού πανεπιστημίου της Κωνσταντινούπολης, φοιτητές και νέοι άνθρωποι συγκεντρώνονται για να διαμαρτυρηθούν κατά της επικείμενης επίσκεψης του πρωθυπουργού της χώρας, Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν. Οι νέοι διαδηλώνουν κατά της ανεργίας που στιγματίζει την καθημερινότητά τους και του αυταρχισμού των τουρκικών δυνάμεων ασφαλείας, που προσομοιάζουν επικίνδυνα στα όργανα της φασιστικής Ιταλίας. Τα νιάτα της Τουρκίας βγαίνουν στον δρόμο της Πόλης για να υπερασπιστούν το δικαίωμά τους να ονειρεύονται ελεύθερα.

Όμως οι δυνάμεις της αστυνομίας έχουν αντίθετη άποψη. Βγάζουν τα κλομπ και επιτίθενται στους διαδηλωτές. Χρησιμοποιούν χημικά και άλλα μέσα για να τους διαλύσουν. Δεν θέλουν τίποτα να επισκιάσει την επίσκεψη του πρωθυπουργού στο πανεπιστήμιο. Χτυπούν στα τυφλά και δίχως κανένα ίχνος συμπόνιας. Η αστυνομία εκτελεί το έργο της με επαγγελματισμό. Κατεβαίνει στον δρόμο για να υπερασπιστεί τον κρατικό μηχανισμό και τους εκπροσώπους του από τους πολίτες της Τουρκικής Δημοκρατίας. Καθώς η οργή της δεν γνωρίζει όρια, ένα από τα κλομπ χτυπά μια έγκυο φοιτήτρια, που έχει βγει στον δρόμο διαδηλώνοντας κατά της ανεργίας που περιμένει αυτήν και το παιδί της. Οι συμφοιτητές της προσπαθούν να την προστατεύσουν κάνοντας ασπίδα τα δικά τους σώματα. «Είναι έγκυος μην τη χτυπάτε. Χτυπήστε εμάς», φωνάζουν. Μάταια. Τα κλομπ, οι γροθιές και οι κλοτσιές στοχεύουν τη μήτρα της υποψήφιας μητέρας. Στη μήτρα που εδώ και αιώνες γέννησε και γεννάει όλη την Τουρκία, ένα παιδί θα βρει τον θάνατο. Η μητέρα λυγίζει, ακουμπά το έδαφος. Τη μαζεύει ένα ασθενοφόρο. Στον δρόμο διαπιστώνεται ο θάνατος του παιδιού. Κάποιοι από τους υποστηρικτές του τουρκικού κυβερνώντος κόμματος επιχειρούν να υπερασπιστούν την κυβέρνησή τους: «Τι ήθελε η πουτ…α το μωρό σε τέτοια μικρή ηλικία;».

17 Δεκεμβρίου 2010, Τύνιδα
Όπως κάθε πρωί, ο 26χρονος Μωάμεθ στήνει με προσοχή τον πρόχειρο πάγκο του σε έναν από τους κεντρικούς δρόμους της πρωτεύουσας της Τυνησίας. Ο Μωάμεθ είναι απόφοιτος πανεπιστημίου. Όμως, εξαιτίας της ανεργίας προσπαθεί να βγάλει το μεροκάματό του πουλώντας λαχανικά και φρούτα. Ο μικρός πάγκος είναι η μοναδική του ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο. Η άρχουσα τάξη της χώρας του δεν νοιάζεται για τα βάσανά του. Το μόνο που την ενδιαφέρει είναι η υπακοή στους νόμους, δηλαδή η εξασφάλιση του δικού της κέρδους.

Το πρωί της 17ης Δεκεμβρίου, οι αστυνομικοί πλησιάζουν οργισμένοι τον πάγκο του Μωάμεθ. Με μια κλοτσιά αναποδογυρίζουν τον πάγκο και χτυπούν τον Μωάμεθ. Ισχυρίζονται ότι ο νεαρός δεν έχει τη σχετική άδεια από τη δημοτική αρχή και άρα ούτε το δικαίωμα να πουλάει την πραμάτεια του στον δρόμο. Έτσι, στερούν από τον Μωάμεθ το μεροκάματό του.

Ο Μωάμεθ βλέπει τη γη να χάνεται κάτω από τα πόδια του. Αγχωμένος και ταλαιπωρημένος, σηκώνει τον δικό του σταυρό και ανεβαίνει τον δικό του Γολγοθά. Λούζεται με βενζίνη και με ένα σπίρτο γίνεται παρανάλωμα του πυρός. Μέσα σε λίγες ώρες, η σπίθα του θανάτου του Μωάμεθ μετατρέπεται σε σπίθα επανάστασης όλων των υπόδουλων κατοίκων της Μεσογείου. Αυτή η σπίθα είναι η σπίθα της ελπίδας. Η Τυνησία ξεσηκώνεται. Χαστουκίζει τη χούντα της. Οι εξαθλιωμένες μάζες παίρνουν τον νόμο στα χέρια τους. Η ιστορία της Μεσογείου γράφεται από την αρχή…

5 Ιανουαρίου 2011, Μενίδι, Αθήνα
Μια επτάχρονη πριγκίπισσα, μέλος της κοινότητας των Ρομά, γυρνάει στη γειτονιά της λέγοντας τα κάλαντα και κερδίζοντας ένα μικρό χαρτζιλίκι. Το πρόσωπό της χαμογελά με ευγνωμοσύνη σε όσους τη δέχονται στο σπίτι τους. Προχωρά ακάθεκτη από σπίτι σε σπίτι, χτυπά την πόρτα, «να τα πούμε;». Εμφανίζεται μπροστά της μια μοτοσικλέτα την οποία οδηγεί ένας αστυνομικός της ομάδας ΔΙΑΣ, της ελληνικής αστυνομίας. Σύμφωνα με κάποιους αυτόπτες μάρτυρες, η μοτοσικλέτα, η οποία έτρεχε με ιλιγγιώδη ταχύτητα, χτυπά και παρασέρνει για αρκετά μέτρα τη μικρή. Ο Έλληνας αστυνομικός δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από τους συναδέλφους του στην Τυνησία και στην Τουρκία. Αφού έχει παρασύρει τη μικρή για σχεδόν 150 μέτρα, δεν σταματά για να βοηθήσει το θύμα του, αλλά το βάζει στα πόδια. Η μικρή, η ελπίδα της ελληνικής γης για ένα καλύτερο αύριο, σβήνει στο νοσοκομείο. Ένα εφτάχρονο παιδί πεθαίνει από το χέρι αυτού που θα έπρεπε να το προφυλάσσει.

Τρεις θάνατοι, μια επανάσταση

Γενναίοι οι κάτοικοι της Τυνησίας. Διδάσκουν ένα ιστορικό μάθημα σε όλους τους λαούς της Μεσογείου και κυρίως στις εξουσίες τους. Όσοι πιστεύετε ότι η δολοφονία ενός ανθρώπου μπορεί να παραμείνει ατιμώρητη… να είσαστε σίγουροι… οι ώρες σας στην εξουσία είναι μετρημένες…

www.kathimerini.com.cy