Το πρώτο δικοινοτικό ραδιόφωνο έκλεισε προτού ιδρυθεί…

Ημερομηνία: 27.07.2010 | 10:53
Το πρώτο δικοινοτικό ραδιόφωνο έκλεισε προτού ιδρυθεί…
Του Νίκου Στέλγια
Θα πρέπει να ομολογήσω ότι, για αυτή την ιστορία, απόλυτη ευθύνη φέρει το ΡΙΚ και οι εκπομπές του ιδρύματος που απευθύνονται στους Τουρκοκύπριους. Από πού να ξεκινήσω και πού να καταλήξω; Να μιλήσουμε για τη χρήση της τουρκικής γλώσσας η οποία είναι για κλάματα; Να αναφερθούμε στις μονοδιάστατες «ενημερωτικές» (προπαγανδιστικές) εκπομπές, οι οποίες φέρνουν στη μνήμη δελτία ειδήσεων της Λαϊκής Δημοκρατίας της Γερμανίας; Ακόμη και το ερασιτεχνικό-προπαγανδιστικό Μπαϊράκ δεν έχει πολλά να ζηλέψει από το κρατικό ίδρυμα!

ΡΙΚ να ήξερες τι φωτιές ανάβεις!

Σήμερα, στην άλλη πλευρά της πράσινης γραμμής, μια μικρή μόνο μειοψηφία των Τουρκοκυπρίων παρακολουθεί τις τουρκικές εκπομπές του ιδρύματος. Μια μικρή μερίδα, η οποία είναι πιστή στην πάγια εθνικιστική γραμμή, χρησιμοποιεί ως σημείο αναφοράς τα δελτία του ιδρύματος, για να εκπέμψει το συνηθισμένο μήνυμα του τύπου «είδατε, εμείς είχαμε δίκιο για τον κακό Ελληνοκύπριο». Μια άλλη μερίδα των Τουρκοκυπρίων, όταν ξεμένουν από τουρκικές κωμωδίες και σαπουνόπερες, ρίχνουν μια ματιά στις συχνότητες του ιδρύματος με σκοπό τη διασκέδαση. Τα περίεργα τουρκικά του σταθμού καθώς και το περίεργο μονοδιάστατο μήνυμα «ειρήνης» και «συμβίωσης» το οποίο προσπαθεί να μεταδώσει το ίδρυμα (σ.σ. δίχως να αναλύεται το κοινωνικό και πολιτικό περιεχόμενό του) θεωρούνται άκρως «διασκεδαστικά» από τους Τουρκοκύπριους ακροατές.

Το περασμένο διάστημα, η μερίδα των Τουρκοκυπρίων η οποία αντιμετωπίζει χιουμοριστικά τις εν λόγω εκπομπές, σε συνεργασία με Ελληνοκύπριους συμπατριώτες και φίλους από την Ελλάδα και την Τουρκία, είχε την ιδέα να προχωρήσει στη δημιουργία του πρώτου πραγματικού δικοινοτικού ραδιοφώνου στην Κύπρο. Η ιδέα πρωτοδιατυπώθηκε σε έναν από τους χώρους κοινωνικής διασύνδεσης του διαδικτύου, όπου είχα την «ατυχία» να συμμετάσχω στην όλη συζήτηση, από τη στιγμή που οι συνομιλητές μου άρχισαν να εκτροχιάζονται.

Η παραπάνω χρήση του όρου «ατυχία» δεν πρέπει να θεωρηθεί τυχαία, καθώς η όλη εμπειρία μου μού έδειξε την κωμικοτραγική διάσταση του λεγόμενου δικοινοτικού διαλόγου στη νήσο. Από την πρώτη στιγμή που τέθηκε στο «τραπέζι των διαπραγματεύσεων» η ιδέα του πρώτου πραγματικού δικοινοτικού ραδιόφωνου, ξεκίνησαν τα παρατράγουδα τα οποία δεν είχαν τίποτα να ζηλέψουν από τις εκπομπές του ΡΙΚ.

Μη αφήνοντας το τεχνητό κομμάτι στην άκρη, θα πρέπει να τονιστεί ότι η πρώτη «διαδικτυακή σύγκρουση» αφορούσε τη συχνότητα από την οποία υποτίθεται ότι θα εξέπεμπε ο σταθμός. Συχνότητα της Δημοκρατίας ή ψευδοσυχνότητα; Τούτη η διένεξη ξεπεράστηκε με την απόφαση ότι ο σταθμός θα έπρεπε να είναι διαδικτυακός. Η αληθινή κωμικοτραγική διάσταση του υποτιθέμενου κυπριακού δικοινοτικού διαλόγου ήρθε μέσα από τη συζήτηση διάφορων άλλων ζητημάτων που αφορούσαν τον υποτιθέμενο ραδιοφωνικό σταθμό. Πρώτα από όλα υπήρχαν οι ενστάσεις της ελληνοκυπριακής πλευράς. Αναλυτικότερα, σύμφωνα με τους Ελληνοκυπρίους, ο σταθμός θα έπρεπε οπωσδήποτε να έχει πολιτικό χαρακτήρα και να αναγκάζει τους Τουρκοκύπριους πέντε φορές την ημέρα (σ.σ. κάτι σαν τις ημερήσιες προσευχές των μουσουλμάνων) να αναλαμβάνουν όλες τις ευθύνες για την αρνητική πορεία του Κυπριακού και φυσικά να ζητούν συγγνώμη. Επίσης, οτιδήποτε συσχετιζόταν με την καθημερινότητα των Τουρκοκυπρίων έπρεπε οπωσδήποτε να ξεκινά με τις λέξεις «ψευδο-» ή «δήθεν» ή «κατεχόμενο» ή δεν ξέρω και εγώ τι…

Αν νομίζετε ότι οι προτάσεις της ελληνοκυπριακής πλευράς είναι «κορυφαίες», απατάστε. Θα πρέπει να ακούσετε και αυτές της τουρκοκυπριακής πλευράς. Αναλυτικότερα, σύμφωνα με τους Τουρκοκυπρίους, θα έπρεπε να σβηστεί ολοκληρωτικά από κάθε λεξικό ο όρος «κατεχόμενο», δεν θα έπρεπε να γίνει καμία αναφορά στη στρατιωτική επέμβαση της Τουρκίας στη νήσο, θα έπρεπε να γίνουν εκπομπές τύπου ΡΙΚ οι οποίες θα προωθούσαν ένα άνευ περιεχομένου και ουσίας μήνυμα συμβίωσης, το οποίο δεν θα άγγιζε απολύτως καμία πολιτική ή κοινωνική πτυχή της καθημερινότητας της Κύπρου…

Οι παραπάνω άκρως «διαφωτιστικές» προσεγγίσεις (σ.σ. του τύπου «τράβα με κι ας κλαίω») μπορεί να δείχνουν την αποθαρρυντική τάξη πραγμάτων στην Κύπρο, όμως η όλη συζήτηση περί κυπριακού δικοινοτικού ραδιόφωνου είχε και τις ευχάριστες πτυχές της. Πρώτα από όλα, όσοι συμμετείχαν στην εν λόγω συζήτηση από την Τουρκία και την Ελλάδα, εμφανίστηκαν με απόλυτη σύγκλιση απόψεων και υπήρξαν πάντα αυτοί που κράτησαν ζωντανή την ελπίδα (σ.σ. φυσικά η ελπίδα πέθανε πρώτη, αλλά λέμε τώρα). Δεύτερον, οι Τούρκοι και Έλληνες φίλοι συμφώνησαν απολύτως ότι ο σταθμός έπρεπε να λειτουργήσει ως μια κοινή πλατφόρμα, μέσα από την οποία ο καθένας θα είχε το δικαίωμα να μεταδώσει το δικό του μήνυμα. Εκείνοι πρότειναν τη χρήση των αγγλικών, με παράλληλη χρήση των τουρκικών και των ελληνικών, με στόχο την επικοινωνία και όχι μόνο τον εντυπωσιασμό. Οι Έλληνες, οικειοθελώς, ανέλαβαν να προβληματιστούν για την αρνητική παρέμβαση του ελληνικού κράτους στην τροπή των γεγονότων στην Κύπρο. Οι Τούρκοι στην πλειοψηφία τους καταδίκασαν κάθε είδους στρατιωτική επέμβαση στη νήσο και πρότειναν μια ροκ εκπομπή η οποία θα είχε στο στόχαστρό της τον αυξανόμενο μιλιταρισμό, στην ευρύτερη περιοχή της ανατολικής Μεσογείου.

Φυσικά, η πιο εποικοδομητική πρόταση ήρθε από έναν πρόσφυγα της Λαπήθου, ο οποίος εμφανίστηκε έτοιμος να βγει στα ερτζιανά με την πρώτη ξεχωριστή εκπομπή της σύγχρονης ιστορίας της Κύπρου. Ισχυριζόμενος ότι η καλύτερη τσούρα της νήσου κατάγεται από την κατεχόμενη γενέτειρα γη του (σ.σ. και όχι αυτή της Αίγιας Φούξια), πρότεινε να πραγματοποιήσει την πρώτη εκπομπή η οποία θα ήταν αφιερωμένη στις τσούρες και η οποία θα είχε ως αντικείμενο τα γεωργικά δεδομένα της χθεσινής και της σύγχρονης Κύπρου. Η πρότασή του έγινε ομόφωνα δεκτή.

Η εκπομπή για την τσούρα υπήρξε η μοναδική ομόφωνα δεκτή και ανολοκλήρωτη εκπομπή του δικοινοτικού σταθμού. Η όλη συζήτηση, αφορμή για την οποία υπήρξε η αναποτελεσματικότητα του ΡΙΚ, εξελισσόμενη σε ένα διάλογο χωρίς περιεχόμενο, έληξε άδοξα. Τι και αν επρόκειτο για έναν ραδιοφωνικό σταθμό της πλάκας; Οι κωμικές διαστάσεις του κυπριακού ζητήματος κόβουν τα φτερά του κάθε επίδοξου Δον Κιχώτη, δείχνοντας για μια ακόμη φορά το πόσο κενή περιεχομένου και βούλησης είναι η κάθε συζήτηση η οποία έχει ως στόχο να τρυπήσει επιτέλους αυτό το τείχος που ονομάζεται «πράσινη γραμμή».

ΡΙΚ, φταις απερίγραπτα! Με βάση τη συζήτηση των τουρκικών εκπομπών σου, αναμίχθηκα στην παραπάνω συζήτηση και τελικά κατέληξα στο ότι «η εν λόγω ιδέα, ίσως να είναι εφαρμόσιμη σε αυτό τον τόπο, μετά από 200 χρόνια»…

Τώρα τρέχω να βρω στο διαδίκτυο τη θρυλική ταινία «Back to the future». Εκεί στο ΡΙΚ, αν τυγχάνει να με διαβάζετε, σας βρίσκεται καθόλου η εν λόγω ταινία;

www.kathimerini.com.cy